Κοινή ονομασία αρτιοδάκτυλων θηλαστικών του είδους Rupicapra rupicapra της οικογένειας των βοοειδών.
Το ζώο αυτό, συγγενικό με τις κατσίκες και τα πρόβατα, μοιάζει με μεγαλόσωμο αίγαγρο και συναντάται κυρίως στις Άλπεις και στα Καρπάθια όρη.
Σε πλήρη ανάπτυξη φτάνει σε ύψος στο ακρώμιο τα 80 εκ. και σε βάρος τα 50 κιλά. Και τα δύο φύλα φέρουν στο κεφάλι τους μαύρα ίσια κέρατα, τα οποία κυρτώνονται προς τα πίσω στην άκρη τους σχηματίζοντας άγκιστρο.
Το τρίχωμά του εμφανίζει διάφορες
αποχρώσεις του καστανού και τον χειμώνα γίνεται σκουρότερο και πυκνότερο, με μακριές προστατευτικές τρίχες.
Διακριτικό γνώρισμα του είδους είναι μια μαύρη ραχιαία λωρίδα και δύο μαύρες ρίγες οι οποίες ξεκινούν από κάθε μάτι και διατρέχουν το ρύγχος του, ενώ το υπόλοιπο πρόσωπο είναι λευκό. Τα καπούλια του είναι λευκά και η ουρά του κοντή και μαύρη.
Το σ. είναι ευκίνητο ζώο με εξαιρετικές αναρριχητικές ικανότητες και μπορεί να ανέβει ακόμα και σε υψόμετρο 3.000 μ., αναζητώντας την τροφή του.
Το καλοκαίρι συναντάται στα ψηλά βουνά, εκεί όπου τελειώνει το χιόνι, όπου τρέφεται με διάφορα ποώδη φυτά.
Τον χειμώνα κατεβαίνει χαμηλότερα και αναζητά μέσα στα δάση την τροφή του, η οποία αποτελείται κυρίως από βρύα, λειχήνες και νεαρούς βλαστούς πεύκων.
Τα θηλυκά ζουν κατά μικρές αγέλες μαζί με τα μικρά τους, ενώ τα αρσενικά είναι μοναχικά, εκτός από την περίοδο της αναπαραγωγής.
Όταν κινδυνεύει η αγέλη, τα σαμουά βγάζουν έναν προειδοποιητικό ήχο σαν σφύριγμα.
Κατά την αναπαραγωγική περίοδο τα αρσενικά εμπλέκονται σε άγριες μάχες μεταξύ τους για τη διεκδίκηση των θηλυκών και εισχωρούν στις αγέλες. Το θηλυκό γεννά συνήθως 1 μικρό, ύστερα από κύηση περίπου 6 μηνών.
Το σ. θηρεύεται από τον άνθρωπο για το κρέας του και για το μαλακό δέρμα του. Το τελευταίο, επίσης γνωστό με την ονομασία σαμουά, χρησιμοποιήθηκε ευρέως κατά το παρελθόν για τον καθαρισμό των τζαμιών και για το γυάλισμα των αυτοκινήτων.
Με την ονομασία σαμουά των Πυρηναίων αναφέρεται το άλλο είδος του γένους Rupicapra, το Rupicapra pyrenaica, που ζει στα Πυρηναία και στα Απένινα όρη της κεντρικής Ιταλίας.
Στην Ελλάδα, το αγριόγιδο (R. r. balcanica) απειλείται με εξαφάνιση. Παλαιότερα υπήρχαν κάποιες χιλιάδες άτομα, όμως σήμερα, αποτελείται μόνο από 19 πληθυσμιακές ομάδες και αριθμεί συνολικά 600-800 άτομα περίπου (το 50% του πληθυσμού βρίσκεται στην Πίνδο). Γι' αυτό τον λόγο, στην Ελλάδα κατατάχτηκε στα Σχεδόν Απειλούμενα και θεωρείται σπάνιο, ακόμη και στις περιοχές με τις υψηλότερες πληθυσμιακές ομάδες.
Ευτυχώς, 4 τουλάχιστον πληθυσμοί αγριόγιδου στην Ελλάδα, με κυριότερο εκείνον της Τύμφης (πληθυσμός 200 άτομα), δείχνουν τα τελευταία 10 χρόνια μια μικρή αλλά σταθερή τάση ανάκαμψης.